Koorts

Afgelopen week had ik griep. Je weet wel, met 40 graden koorts, overal spierpijn en na afloop het gevoel alsof er een tank over me heen is gereden. Ik heb in mijn leven heel erg vaak koorts gehad. Inmiddels durf ik te zeggen dat koorts hebben voor mij een overlevingsmechanisme is.

Sommige mensen zijn verslaafd aan alcohol, computerspelletjes of suiker. Andere mensen trekken zich emotioneel terug door op reis te gaan, te werken of boos te doen.  Zomaar een paar voorbeelden. Wat ik ermee wil zeggen, iedereen heeft overlevingsmechanismen ontwikkeld. Niets mis mee.

Waar het wel mis gaat, is als we onze eigen overlevingsstrategieën afwijzen. We hebben elkaar geleerd dat verslavingen fout zijn en dat veel ziek zijn zwak is. Dat zijn we vervolgens zelf gaan geloven. En ik snap dat wel. Want veel van onze overlevingsmechanismen kunnen schadelijk zijn. Voor onszelf, voor anderen, of voor allebei. Het meest logisch is daarom om te zeggen: stop ermee! Stop met die verslaving, stop met jezelf zwak opstellen, stop met boos zijn, stop met je verstoppen!

Het probleem hiermee is, dat we daardoor onze overlevingsmechanismes niet kwijtraken. We onderdrukken ze dan. Maar ze poppen toch altijd weer ergens op.

Hoe dat komt? Omdat er een deel in onszelf is dat baat heeft bij het overlevingsmechanisme. Er is een deel in onszelf dat het nodig heeft om verslaafd te blijven, boos te zijn of ziek te worden. Als we dat ongewenste deel van onszelf afwijzen, verdwijnt het niet. We kwetsen er alleen dat deel van onszelf mee. Omdat we daarmee een deel van onszelf niet erkennen.

Het is daarom zinvol om te onderzoeken in jezelf welk deel het is dat jouw overlevingsmechanisme in stand houdt. Pas als je dit deel van jezelf leert kennen, is er een mogelijkheid dat het echt oplost. Ik zal je een voorbeeld geven.

Als ik koorts heb (en dat is bij mij dan echt met ijlen en koortsdromen), hoef ik niets meer. Koorts hebben heeft voor mij te maken met: een time-out hebben van het leven op een ‘geaccepteerde’ manier. Ik hoef het lekker niet uit te leggen. Iedereen snapt dat als ik koorts heb, ik geen verantwoordelijkheid meer kan dragen. Ik kan niet meer werken als ik koorts heb. Ik kan geen normale gesprekken voeren. Ik kan geen boodschappen doen. Ik kan niet meer voor iemand zorgen. Er is een deel in mij dat het heel erg nodig heeft om even niets te hoeven. Bovendien is het voor mij een transformatie-boost, een soort meditatie-retraite, vergelijkbaar met een ayahuasca-reis.

Misschien denk je bij het lezen van bovenstaande: nou, koorts hebben Laura, daar kan je toch niets aan doen? Dus dat is toch geen overlevingsmechanisme?

Dat kun je inderdaad zeggen. Want het lijkt alsof ik geen invloed heb op mijn innerlijke thermostaat. Misschien heb ik dat niet. Waar ik een lans voor wil breken is al die andere overlevingsmechanismen die wij als mensen hebben ontwikkeld. En die we met z’n allen steeds maar weer afwijzen, bij elkaar en bij onszelf.

De eerste stap in het loslaten van overlevingsstrategieën is accepteren dat ze er zijn. Accepteren als in: het tegenovergestelde van afwijzen. En ga dan het onderzoek aan in jezelf. Eerlijk, met open blik en verwondering. Wat levert jouw overlevingsstrategie jou op? Wat levert jouw verslaving (in de breedste zin van het woord) jou op? Welk deel in jou komt aandacht tekort?

En die koorts van mij? Daar heb ik wel degelijk invloed op. Hoe ik dat weet? Omdat ik vroeger minstens twee keer per jaar koorts had. De afgelopen jaren ben ik het gesprek in mijzelf over koorts vaak aangegaan. Tot vorige week heb ik al jaren geen koorts meer gehad. En afgelopen weken had ik behoefte aan een diepe transformatie. Het zou natuurlijk toeval kunnen zijn. Maar ik geloof niet in toeval, jij?

Liefs!

Laura

PS: als je graag hulp zou willen bij dat onderzoek in jezelf, als jij af wilt van jouw overlevingsmechanismen, neem dan hieronder contact met me op voor een kennismakingsgesprek!