Natte stappen

Het was onvermijdelijk dat ze kwamen, mijn tranen. Het was niet zozeer de film die ik keek. Er zat wel een zielig momentje in de film, maar dat zit in heel veel films. De film was slechts een trigger. Een klein emotioneel stuwmeertje in mijzelf liep al een aantal dagen vol, en nu liep het over. En het stopte ook niet meer, want de volgende ochtend ging het weer vrolijk verder. Alsof ik permanent met mijn hoofd in een bord uien rondliep. Tranen. En tranen.

Ik was de afgelopen tijd zo goed bezig, vond ik. Ging aan wat ik aan wilde gaan. Ontweek geen gevoelens of angsten. Hield mijn focus op wat ik werkelijk wilde. Dus hoe kwam het dat ik mij nu weer terug bij af voelde? Dat ik mij zo ellendig voelde? Ik kwam er niet uit, mijn eigen gedachten gingen alle kanten op. Ik herkende zelfs hele oude gedachten, zo van: ‘wat doe ik hier in godsnaam?’ of: ‘ik kan gewoon niks’. Gelukkig vond ik een helpende gedachte: ‘ga nou even bij iemand langs die je even kan opbeuren Lau!’. En dat deed ik. Ik luchtte mijn hart bij een goede vriendin. Plotseling kon ik mijn weg weer helder zien.

Mijn weg naar innerlijke rust, bewustzijn, geluk, zen-heid, verlichting of hoe je het ook noemt, is geen mooie, gladde stijgende lijn. Het is een volkomen hobbelig pad met de grootste kuilen, bergen, dalen en afgronden die ik maar kan bedenken. Soms gaat het heel lang rechtdoor. Soms heb ik volkomen overzicht en soms zie ik geen hand voor ogen. Als ik het pad bewandel, lijkt het soms alsof het nergens toe leidt.

Maar dan ineens lukt het om er van een afstandje naar te kijken. En dan zie ik dat de weg in zijn geheel wel degelijk stijgt. En dat geldt voor ons allemaal. Het is een hobbelige, maar langzaam stijgende lijn.

Niemand loopt een pad zonder hobbels. Bij niemand gaat de weg alleen over rozenblaadjes. Sommige mensen, of zelfs sommige leraren of trainers of coaches, kunnen je het gevoel geven dat het bij hen wel altijd allemaal goed gaat. Dat is een illusie. Zij lopen ook over hobbels. Hoe meer hobbels je neemt, hoe sterkere spieren je krijgt.

Wat ik ook veel om me heen zie: mensen die voor een grote berg op hun weg stil blijven staan. Soms zien ze de berg niet eens meer, dat willen ze of kunnen ze niet. Ze hebben een mooi plekje onderaan de voet van de heuvel gemaakt. Ze durven niet meer verder. Ze houden wat ze hebben. Omdat ze bang zijn.

Om jouw levensweg te bewandelen, om alles uit het leven te halen wat erin zit voor jou, is lef nodig. Lef om in beweging te komen of lef om in beweging te blijven. En ja, daar horen soms tranen bij. Ja, dat doet soms verrekte pijn. Maar het levert je iets op. Met elke stap die je zet, vergroot je jouw innerlijke vrijheid. Je kunt steeds verder zien, je blik wordt ruimer, je hoofd wordt leger. Dat heerlijke gevoel van rust, vertrouwen, geluk, ontspanning. Dat gevoel dat je leeft!

Wat is jouw volgende stap?

Liefs!

Laura

PS: als je in één keer een megastap wilt zetten, houdt dan zaterdag 18 juni alvast vrij in je agenda… (meer informatie volgt snel!)