Een man of een teek?

Een paar nachten geleden lag ik in mijn eentje onder een boom. Vanuit mijn slaapzak had ik uitzicht op een van de meest fantastische bossen in Nederland. Het was superdruk in het bos, er floten wel zestien verschillende vogelsoorten door elkaar heen. Vliegjes, muggen, mieren, teken en torren, ze wentelden en vlogen door en over elkaar heen. Maar er was verder geen mens. Ik viel in slaap met de volle maan op mijn gezicht.

Toen ik ’s morgens wakker werd, blafte een reebok aan de andere kant van de heuvel waar ik tegenaan keek. Stil bleef ik zitten waar ik zat, verstopt onder de donkergroene takken van mijn spar. De bok kwam steeds dichterbij en verscheen op de top van de heuvel. Langzaam liep hij mijn beeld in, poetste zich op en keek mij recht in mijn ogen. Maar hij zag mij niet, en fier stapte hij verder. Even later volgde zijn meisje. Wat een adembenemend schouwspel op nog geen tien meter van mij vandaan.

Daar zo alleen slapen, is voor mij heel dubbel. Aan de ene kant voel ik me het meest vrij, het meest rustig, dankbaar en gelukkig. Aan de andere kant confronteert het mij met al mijn angsten. Ik ben bang voor mannen met een mes ofzo die mij iets aan willen doen. Ik ben bang voor boswachters die mij een boete komen geven. Ik ben bang voor wolven en wilde zwijnen.

De enige manier om met die angsten vanbinnen om te gaan, is mij over te geven. Slapen is een ultieme vorm van overgave, want als ik bewusteloos ben, ben ik weerloos. En om die overgave te krijgen, om in slaap te kunnen vallen, heb ik vertrouwen nodig. Vertrouwen in dat alles klopt, alles goed komt en dat alles zo moet zijn als het is. Want controle over enge mannen, boswachters, wolven of zwijnen heb ik niet.  

Het voelt zo goed om te kunnen leven zonder dat mijn angsten mij in de weg staan. En nee, ze zijn niet ineens weg! Maar ik draag ze onder mijn arm, ik zet ze niet voor mijn eigen neus neer.

Overigens grappig hoe onrealistisch angsten kunnen zijn. Want mijn grootste vijand in het bos zijn natuurlijk geen mannen of zoogdieren. Rare mannen gaan niet op zoek in een verlaten bos naar vrouwen. Die boswachter komt meestal niet van zijn gebaande paden af. Zwijnen hebben geen interesse in mij en wolven zijn vrijwel altijd superschuw voor mensen. Waar ik veel banger voor zou moeten zijn, zijn teken. Teken kunnen echt nare ziektes overbrengen. Maar voor teken ben ik een stuk minder bang.

 Wat zijn jouw onrealistische angsten?

 Liefs, Laura

PS: wil jij met jouw angsten aan de slag, ben je ze echt zat? Ik kan je daarbij helpen. Overweeg een sessie bij mij en vraag hieronder een gratis kennismakingsgesprek aan!