Botsende dieren

Afgelopen twee weken heb ik veel in de spits gereisd met het openbaar vervoer. En er viel me iets op. Iedereen lijkt op elkaar qua uiterlijk. Heel veel zwart, blauw, grijs en wit. (Trouwens supergrappig hoeveel overeenkomsten er zijn met hoe onze auto’s eruitzien tegenwoordig qua kleuren.) Er gelden normen over wat wel en niet kan. Dat heeft te maken met niet-buiten-de-groep-willen-vallen. En dat is logisch. Wij zijn supersociale groepsdieren.

Maar die groepsnorm, het sociaal willen zijn, botst soms met een belangrijke andere waarde: authenticiteit. We hebben als mensen een hele puberteit lang de tijd om de balans daarin te ontdekken. Hoe wil ik me gedragen versus hoe blijf ik bij de groep horen?

Een plek waar deze waardenstrijd soms een leven lang kan duren is werk. Als je als nieuweling ergens komt werken, gelden er al normen op de werkvloer. Je past je aan. Doe je dat niet genoeg of niet goed, dan ga je dat voelen. En vanaf dat moment is het erop of eronder.

De eend:

De eend waggelt altijd mee met de rest. Ze denkt er niet veel over na, ze past zich aan en ze doet dat al zo lang en zo goed, dat ze eigenlijk niet meer weet of ze wel een eend is of niet.

Het paard:

Het paard is trots op wie hij is. Hij pronkt graag met zijn manen, vindt zichzelf een prachtig schepsel. Als hij niet mee wil, blijft hij koppig staan waar hij staat. Je zult je aan hem moeten aanpassen. Maar zodra je zijn persoontje daadwerkelijk ziet, is hij zo mak als een lammetje.

De vlinder:

De vlinder is onnavolgbaar en prachtig. Ze gaat volledig haar eigen gang. Strijkt ze bij je neer, dan mag je naar haar kijken. Maar waag het niet je niet aan haar aan te passen, dan is ze gevlogen.

De slang:

Onze eigen Hollandse adder toch. Verstopt zich als de beste, is een meester in camouflage. Snel en behendig is ze precies waar ze wil zijn. Maar je leert haar niet kennen. Totdat je per ongeluk op haar stapt. Dan bijt ze je en begrijp je dat je haar altijd onderschat hebt.

De egel:

De egel is zich erg bewust van de anderen om hem heen. Elk vonkje jaloezie, elk zuchtje afwijzing voelt hij. Hij wil zich niet aanpassen, maar trekt zich terug, laat zich liever niet zien. Zodra je er iets van zegt, zet hij zijn stekels op.

De meikever:

De meikever vliegt plompverloren tegen je aan. Te pas en te onpas vertoont ze zich op plekken waar niemand anders dat zou doen. Ze is niet geliefd. Gelukkig voor haar lijkt ze dat zelf niet in de gaten te hebben. En blijft ze doorvliegen tot jij haar wegjaagt.  

Ik kan nog wel even doorgaan. Maar kijk eens om je heen op je werk (dat is gewoon zo’n leuke plek om dit te doen). En ga ze herkennen, alle dieren. In welke dierentuin werk jij? Hoe authentiek is iedereen om jou heen? En hoe eigen durf jij zelf eigenlijk te zijn?

Liefs!

Laura

PS: laat me weten welke diersoorten jij nog meer ontdekt hebt!