Schaamte van buiten, schaamte van binnen

Misschien heb je mijn blogje van gisteren gezien of gelezen. Het ging over mijn beenharen. Over hoe ik mij daar vroeger voor schaamde. En over hoe ik ze nu laat groeien en hoe vrij het voelt nu ik mij er stukken minder voor schaam.

Direct na het plaatsen van dat blogje, ontving ik een reactie van iemand die mij zeer dierbaar is. Ze vond het niet kunnen, dat ik er een foto bij had geplaatst. Ik vroeg natuurlijk waarom? Voorzichtig gaf ze aan dat ze het er vies uit vond zien. Het zou afbreuk doen aan mijn professionaliteit. Ik bedankte haar voor haar commentaar.

Maar vooral vond ik het een mooi voorbeeld van hoe wij elkaar met zijn allen overtuigingen hebben aangeleerd. Zoals: vrouwelijk beenhaar = onprofessioneel. Ik had haar feedback verwacht. Ik weet dat er mensen zijn die haren vies vinden, en specifiek vrouwelijk beenhaar. Dat is nou juist waarom er zoveel schaamte op zit. Maar dit is iets cultureels, iets aangeleerds. Want in sommige culturen is het juist raar om je beenharen af te scheren.

Het gaat mij niet om het beenhaar. Wat ik wilde aanstippen is hoe schaamte werkt, en hoe dat vrijheid tegenhoudt. Nu ging het om een buitenkant-voorbeeld, net zo vaak gaat het over binnenkant. Wat ik daarmee bedoel: we schamen onszelf ook vaak voor ons eigen gedrag of gevoel. Of zelfs voor het gedrag van anderen. ‘Hoe kon je dát nou tegen hem zeggen!’. Of: ‘Ma, doe niet zo raar!’.

Schaamte is een interessante emotie. Als schaamte onbewust is, kan het gekke dingen doen. Wat het vooral doet: het houdt ons weg van onze diepste kern. Van wie we werkelijk zijn. Het kan ons weghouden van de waarden waar we voor staan. Het kan ons afhouden van de dingen die we het liefste zouden doen.

Wat zijn dingen waar jij je voor schaamt? Wat zou jij uit schaamte niet durven? En wat zou jij stiekem best weleens willen doen van die schaamtevolle dingen? Gewoon, om uit te proberen hoe dat voelt? Laat je het me weten ?

Liefs!

Laura